Liham ko'y Sunugin

Sa aking paggising nakita kong bayang inaalipin,

Mga taong pinaghahampas sa likuran ng tinik na kay sakit,

Ang araw na matamlay ay nagbibigay buhay sa kamatayan,

Ang tahimik na pagbulyaw dahil sa sakit na nadarama'y mapakikinggan.



Pasakit bang maituturing mga mahihirap sa bayan natin,

Silang humahatak pababa sa katayuan ng mga taong nagsisinungaling,

Maaaring ako'y nagkakamali ngunit ang puso ko ay hindi,

Ang paglubog ng bandila ay malapit nang makamit.



Lulubong ang araw at guguhit ang liwanag sa karagatan,

Makikita ng iyong mga mata kung panong langit ay mawawala,

Kislap ng alon sa dagat ay liliwanag at kikinang,

Kasabay nga paglubog ng araw ang paglubog ng tatlong bituin sa kalangitan.



Hindi pula, hindi bughaw, wala kang kulay na makikita,

Tanging bulyaw at iyak iyong maririnig mula sa kapaligiran mong nagngingitngit,

Sana ako'y magkamali ngunit sa tingin ko ay hindi,

Hangat hindi ka nagigisng sa iyong pagkakahimbing.



Gising, gumising ka at punitin tula kong ginawa,

Pagkat ako ay isa sa manunulat ng kuwento ng buhay na ito,

Sirain aking pagiisip sunugin aking liham nga pagbati,

Pagkat sa aking mga mata lahat kayo ay magdidilim.



Mawawalang parang bula kasama ng mga tanikala,

Kasama ng buwan at ng araw pati narin ng sangkalangitan,

Matakot ka Matakot ka Pilipinas ay mawawala,

Sayong pagiimbot at katamlayan kayong lahat ay matutuluyan.



Gising Pilipinas Gising, Huwag hintaying magalit sa akin,

Pagkat Liham ko'y parang Miliminas na ngayon ay tunay nang nagaganap,

Patunayang kami'y mali ipakita nyo sa akin, puwede pa namang baguhin ang kuwento,

Sisikat ang araw sa kabilang mundo. Ano? Ikaw na ang magtuloy nito...

Huling Lagda ni Laong-Laan

Saan nga ba huling lumagda,

Pambansang Bayani ng ating Bayan?

Siguro'y walang nakakaalam,

Pagkat nilimot nyo na kanyang liham.



Ngayon ay para bang walang saysay,

Pagusapan sikat na manunulat,

Di man lang natin naisip na tayo'y wala,

kung di dahil sa kanya.



Ipinagtanggol ating bayan,

Kahit inalipusta ng tulad ninyong mayayabang,

Kala mo'y alam na ang lahat ng bagay,

Ngunit sa katotohana'y walang laman.



Jose Rizal kanyang pangalan,

Siyang aking tunay na hinangaan,

Hindi humingi ng ano mang gantimpala,

Tanging kapayapaan kanyang tangan.



Inalay kanyang kagalingan sa larangan,

Doktor man ay naging manunulat para sa bayan,

Di na kailangan pang pagusapan,

Nagpakagaling para lang sa bayan.



Ano man ang iyong tingin,

Sa akin siya'y iisa parin,

Pagkat huling lagda ay hindi nalimutang,

Ilagda sa Puso ng taong Bayan.

Pilipinong Banyaga

Kakaiba man ang iyong kulay mula sa lahing tunay,

Alam nating tayo'y may pagkakaiba ngunit puso natin ay iisa,

Minsan pa nga ika'y mas makata kamukha man ng mga banyaga,

Ikaw ay tunay na Pilipino ano man sabihin nila sa iyo.



Maputi at matatangkad, matangos ang ilong at medyo slang,

Oo kaiba tayo sa tunay na Pilipino,

Ngunit tayo'y andito sa piling ng bayan na ito,

Ako ay bilib sayo kalahi kong Pilipino.



Di man tayo mukhang Pilipino,

Ang atin ngang Pambansang bayani'y hindi naman kayumangi,

Wala na namang tunayna Pilipino,

Mararamdaman mo nalang ito sa Puso mo.



Minsan nga'y tunay na Pilipino,

Tinatakwil buong lahi ng mga Pilipino,

Siguro nga'y di bagay tingnan Banyaga noo'y kalahi na,

Ngunit ano ating magagawa? kung di dahil sa kanila sana kami ay wala.



Kaming napakadaming lahi, na para bang sandaigdigan ang dating,

Ngunit mahirap itakwil lahing banyaga pagkat doon kami rin ay nagmula,

Siguro'y dapat kalimutan na ang nakaraan, Magpatawad at Magtulungan,

Upang lahing Pilipino Umusbong sa Puso ng bawat tao.

Diwata ng Ubasan

Sa bawat patak ng alak meron kang mararamdamang kakaiba,

Isang pakiramdam na humahagod hangang kaluluwa,

Ako'y napaisip paano nga ba?

Ginagawa alak na sa tuwing nilalaklak ikaw ay nagagalak.



Inalog ko at inamoy ang simo'y nito,

Dinama ko sa pagpikit ng mata ko,

Sa Bango at Alindog nitong handog,

Ako ay natanga'y sa kabilang dimensyon.



Aking nakita ng aking dalawang mata,

Mga gumagawa pala ng alak ay mga dilag na ka'y gaganda,

Parang isang kasiyahan, sila ay nagsasayawan,

Tinatapakan ubas na bulas at simo'y nito'y nagpamalas.



Sa isang lalagyan doon sila'y sasayaw,

Pawisan at halatang nahihirapan,

Ngunit walang tigil ang padyak,

Tuloy parin ang kasiyahan.



Tumatagaktak na pawis,

Para bang kadiri kung pagmasdan,

Ngunit dahil sa determinasyong mabuo ang produkto,

Pawis nila'y naging mahalagang lahok na rekado.



Kaya pala't iisang ubas ang pinagmulan,

Ngunit iba't iba ang lasang matitikman,

Siguro'y kasama sa rekado,

Pusong totoo ng gumagawa ng ubas na ito.



Ngayon ko lamang napagtano,

Mga diwatang Naglalaro,

Sumasayaw ng isang buong maghapon,

Mapatikim lang sa iyo ang buong mundo.

Isang Kusing

Sa bawat araw sa lansangan hindi na inaalinsangan,

Bawat yapak ng mga habag ang sayo ay sasambulat,

Sa bawat taong dadaan isang kusing inaasahan,

Mula sa mayayamang bulsa sana man lang ay kaawaan.



Isang kusing parang kuting na nanlilimos ng kusing,

Isang kalanting ng latang kalawangin ang sa kanya ay gigising,

At sa bawat kusing na binabaksak pagasa sa kanya ay isisilang,

Prang pagsikat ng bagong araw sa kanyang mga mata'y masisilayan.



Madumi man ang sa kanila'y tingin puso nama'y walang kasing galing,

Puti ang kanyang budhi at lahi niya'y papagpalain,

Pagkat sa kauunting kusing binuhay nya kanyang lahi,

At sa mga huling talata kusing magiging pilak man din.

Tula ni Dimasalang sa Bagong bayan

Nawawala ang mga titik,

Sa mga tulang aking inukit,

Nawala lang akong saglit,

Wala nang nakasambit.



Bakit kay bilis ninyong lumimot,

Para bang pilit pinagiimbot,

kapayapaan sa aking bayan,

Di na pinansin ng taong bayan.



Akala nyo ba'y kayo'y malaya?

Sa katotohana'y kayo'y nagpasakop sa banyaga,

Ginawa lamang ninyong lantaran kanilang kakapalan,

Itinapon aming hangaring pagisahin buong sambayanan.



Itinapon ang mga tula,

Kinalimot pilit ang mga tanikala,

Winasak ang ating kultura,

Pati na ang pusong makata.



Anong nangyari sa Pilipinas kong mahal,

Para bang kinain ng lumot inyong dangal,

Mahalaga pa ba sa inyo ang ating bayan?

O ika'y nangangarap ring lisanin bayang sinilangan?



Dugo't pawis aming inialay,

Madunong man ay nagpakatanga para sating bayan,

Dangal at lahi aming iniangat,

kapalit ang aming buhay para sa inyong Dangal.



Dumanak aming dugo sating watawat,

Na nagsilbing langit sa bawat nangangarap,

Ngayo'y Harap Harapang binabastos ng walang pakundangan,

Di pa makokontento itatakwil pa pagiging Pilipino.



Kapayapaan aming hiling sa Banyagang sa ati'y lumusak at nangwasak,

Ngayo'y kapayapaan ay binigay kapalit ng dangal na aming inialay,

Dapat bang maging tanga? Unahin ang bayan kaysa sa Pera?

Kung ikaw ay Pilipino, Alam kong uunahin mo ang bayan na to?

It's a Modeling Thing!

Who does not know Set Cards? Who does not know Workout? Who does not know Go sees? Who does not know Auditions? Who does not know Portfolios? Who does not know Fashion Shows? Who does not know Fashion Exhibits? Who does not know Ramp? Who does not know Advertisements? Who does not know Photo Shoots? Who does not know Shooting or Taping? Who does not know print Ads? Who does not know Events? Who does not know Modeling?

What is modeling by the way? For others, it is their passion; for some, it is their life and still for many, it is for entertainment. For Producers, modeling could be the key for best selling products, because as a Business Man told me “It is not about the product, it is about Advertising.” For Models, modeling could be their way of living, it could also be their source of living and still for others it could just be their stepping stone for another career or their sideline and their -not so important- hobby or interest. For Viewers, it could just be a mere entertainment or their long last infatuation. However you define it, it –in any other way- affects our lives. For me it is the mixture of all the things that I have said. It is my passion, it is my way of living and I intend to use it for source of living. A stepping stone to finish my studies and to reach other careers that could make a better living. It is also an entertainment and was a long infatuation. I was just once a dreamer just like anybody else.

If there is something that I am too grateful to have in this career, that could be, the hope it taught me. Everything is possible. Even though the concept may be stupid I tried to believe in it and earn what I dreamed to earn. It is not only about the looks; it is not about the height: weight or vital statistics. Believe me, what matters most is the guts inside the person, the attitude to make everyone feel that you are beautiful and you deserve to be there in the podium. The reason that pushes me to fight is the concept that “If everyone who is much deserving of standing in the podium is thinking they do not deserve it, then, they do not really deserve it, and if everyone would feel the same way then only those who have the guts even if not that deserving, will have the success and that what makes them deserving of what they have.” Don’t cease to dream even if you think you are going to lose it. Cause it is better to lose for doing something than to lose for nothing. He who invests for something will have something else, and he who has nothing will earn nothing from it. There is nothing to lose only those who think they will lose really lose.

Everyone has their own reason why they enter the prodigious world of modeling. Whatever it is, together, we face the mysterious world of it. Meet new people, make friends with everyone, be formal, be casual, be the most flexible guy, go to: Go sees; Fashion Shows; Photo Shoots; Events and Hang out with friends. This is our world, the world of fascinating beauty and prodigious vanity, where everyone do their best to be beautiful, where everyone believes they are beautiful and where everyone became really beautiful, where everyone is beautiful. In the end, it is not the dress, coat, shirt, jeans and others that make us look elegant, it is on how we wear those that those dress became elegant. For we have what it takes to be a, Super Star. :)

Bansahan

Sa bawat salita at sa bawat gawa,

Pilipino'y nawala sa gitna ng talata,

Pagunlad bang maituturing o isang kahibangan,

Pilipino'y nawala sa sarili niyang tahanan.



Dahil sa di malamang dahilan,

Kultura at wika ay napaltan,

Kasabay ng paginog ng mundo,

Pilipinas ay nagbago.



Watawat ko'y tinapak-tapakan,

Ginagalang ngunit binabastos,

Ginamit noon sa kalayaan,

Ngayo'y ginagamit sa kasakiman.



Nasaan na nga ba napunta?

Para akong naligaw sa ibang bansa,

Nawala ang mga tula at mga talata,

Napaltan ng mga Emo at mga Jejemon.



Ibalik ninyo ang bansa ko,

Ibalik ninyo ang mga pilipino,

Ibalik ninyo ang kultura ko,

Pati na rin ang wika ko.



Ngunit wala nang magagawa,

Pinunit na ang talata,

Winasak na ang tanikala,

At bumagsak na ang mga tala.



Kapayapaan bang maituturing?

O bansa ko'y nasakop na rin,

Pagkat pilipino ay nawala,

Pati na aking bansa.



Ano ang gagawin sa huling talata,

Upang mamulat mga bata pati matatanda,

Na ang bansa ay mawawala pag tuluyang pinagbahala,

Kaya't bago matapos ang talata,

Ipangako sa ating bansa,

Na tayo ay gagawa sa naaayon at tama,

Upang maibalik piipinong pinatalsik,

Upang maibalik alaala ng paghihimagsik.

There's Something Inside!

Siguro nga tama si Jose Rizal ng sinabi niya sa kanyang mga kapatid bago pa man siya mamatay kasabay ng pagbigay niya ng lamparang iyon sinabi ang mga katagang "There's something inside". Oo nga naman, pagkat laman ng lamparang iyon ang Me ultimo Adios, isang mahalagang liham na iniwan ni Pepe para sa kanyang mahal na kababayan at sa kanyang mahal na bayan.

Isang araw sa aking pagiisip habang nakapila sa Parking Lot ng SM Valenzuela para sa aking sakayan pauwi ng Gen. T. tiningnan kong mabuti ang ticket ng SM at napansing merong mga katagang nakasulat sa likod ng mga kartong iyon na pinagdikit-dikit. Sa aking pagkamangha pinilit kong silipin ang nilalaman sinira ko ang ticket -"Ssshhhhh" secret lang baka hindi na ako pasakayin next time hehehe- at nakita ang mga katagang "I find that the harder I Work, the more Luck I seem to have." Ako ay namangha at natuwa sa aking nakita sa sobrang pagkamangha tiniklap ko ang sulat na iyon at kinabitkabit ulit ang sinira kong ticket -Sorry, hehehe- Ito ay nagbigay sa akin ng pagasa sa gitna ng aking mga problemang kinahaharap at haharapin pa, kahit papaano binigyan ako ng pagasa ng SM ticket na ito na wala lang sa mata ng maraming tao.

Siguro nga tama si Rizal there is something inside hindi na natin kaylangan pang pumunta sa kung saan-saang lugar at maghanap ng kung ano-ano pa man dahil ang hinahanap natin ay nasa harap na natin mga simpleng bagay kung ating ituring ngunit kaya palang magbigay ng kaligayahang walang maliw. Hindi mo na kaylangan pang makasakay ng eroplano o makapunta ng ehipto para maging masaya ang buhay mo ang kaylangan mo lang titigan at buksan ang puso mo at basahin ang mga katagang nakasulat rito. Simple ngunit totoo, sa kabila nang paglalaro ng DOTA, sa kabila ng pagpunta sa iba't ibang bansa, sa kabila ng pagkain sa kung ano anong restaurant at pagkakape sa Starbucks o Coffee Bean and Tea Leaf, paglalakad sa Trinoma, SM North, MegaMall at Mall of Asia. Merong kakaibang saya at pagasang nabigay ang simpleng SM ticket sa akin na hindi naibigay ng kung ano-ano pa man.

Silipin mo kung anong meron dahil baka ang hinahanap mong GINTO ay nakabalot lang sa TANSO. :)

Tinaguriang Bayani!

Bayani ang sayo'y bansag,

Namatay daw para sa bayan,

Itinanghal na para bang hari,

Binigyan ng magarbong palamuti,

Binigyan ng isang watawat,

Simbolo daw ng iyong pagiging tapat,

Ngunit lahat pala'y palamuti,

Pagkat bayani namata'y sa kamay ng kayumanggi,

Kapwa't kapatid kung ituring,

Sa huli'y kalaban man din,

Sa kanya'y kumitil,

Sa kanya'y nagtaksil,

Kapatid na sundalo,

Sa kanya'y bumaril,

Ipinangalan sa Komunista,

Ang nangyaring pagkitil,

Ngunit ang katotohana'y,

Nagtatago sa dilim.

Anong mas masakit?

Makitang ika'y papatayin?

O makitang kapwa sayo'y papatay din?

Siguro nga'y mas masakit,

Makitang kapatid sayo magtataksil,

Kaysa maramdaman mga tama ng baril,

Na sa iyong buhay ay kumitil.

Tinaguriang bayani,

Binigyan ng kung ano anong palamuti,

Ngunit sila rin palang nagtanghal,

Ang siyang tunay na bumawi,

Binigyan pa ng kakaibang pagpuri,

Ngunit sa totoo'y sa kahon isinilid ang kapatid,

Para sa iisang kusing nagawang kapatid ay itakwil man din,

Gaano kasakit purihin at dakilain,

Ng mga inakalang kakampi,

Ngunit sa kanya'y bumaril?

Gaano kasakit ang mamatay,

Ng hindi makaganti pagkat,

Kapatid kung siya'y ituring?

Gaano kasakit ang mamatay,

Nang hindi sa kamay ng kaaway?

Gaano kasakit mamatay,

Nang kakampi'y maging kaaway?

Nagtanggol nga ba sa bayan?

O nagtaksil para sa mayaman?

Bayani nga bang maituturing?

O biktima ng pagiging sakim?

100% Discount!

Have you experience something extreme that you could not forget even if you are going to sleep? Today i stayed on a bus for 2 hours and got home, not even paying a cent. hahaha. Well, I came from school and go to trinoma to unwind my rotting mind and dying heart. Whenever i get stress i make it a point to give my self a little consolation to at least award myself for doing my best and for not being a mediocre.

The problem is that little is enough to drain my allowance. As i was going home happy thinking today i became a good student, i became active to participate in any contest, i became a good citizen but i end up worrying looking at my wallet and found a very few amount left. While observing everyone i found out that the money i have could not even take me half home. i also observed that the conductor is a little confused and not even asking me bout the bill and so i stay calm, sit and relax. A few wrong gesture could ruin the whole plan and so i stay calm, sit and relax. After 2 hours of watching a movie and enjoying the cold breeze of the air conditioner. I think he totally forgot about anything. Well, i don't feel any guilt cause i am just really a victim of consequences. Another the bus' expenditure would still be the same with or without me another the bus is not that full -i mean there is no one standing- Well i did not hurt anyone just helping my self in a naughty sense, the only affected thing was their income and i found out that, that bus command much more compare to other bus and because they are unjust i found my self breaking the injustices by making a balance and that is to exercise my right of 100% discount. I'm near home just looking for the right time every seconds count then a man stand as if he is going down then as he go down i take a deep breath for them not to see any hesitation and as the man land on the ground i walked fast and go down walk straight and freedom! you have your 100% discount! it's more than what we deserve. hahaha. :)

I cried: "Wolf"

Do you remember the child who cried wolf? there was a child who always deceive everyone in their village by shouting "Wolf" Whenever he cried "Wolf", the people of the village always arrive for help but when they are already there the child would start laughing. Until one day a real Wolf came and he cried "Wolf" but the people became so abrupt and the child cried "Wolf" till he died.

I pretended and deceived people who are believing in me. I cheated not just once, not trice but more than the hairs of my head. I cry for Help when not needed and rejected help when i need it. I laugh when i'm happy and smile when i'm lonely. I know crying "Wolf" would make a difference even if i do not even really need any help.

I know crying "Wolf" will hurt other peoples feelings and destroy some life who had risk a lot just to answer the cry. But they found nothing and thought they are cheated again but the real thing is the child who cried "Wolf" learned his faults and try to hide the wolf from his shadow and suddenly when everyone is already going away the child gladly accept his punishment and was beaten by the Wolf in front of the people and cried "Wolf". He died believing he does not really meant to hurt anyone he just want to have fun and to show his respect and his sincerest apology he accept his crucial death believing he did not really cheated anyone, at least before he died he bacame true to his self by crying "Wolf".

Ano kasi kwan

“Ano kasi kwan”

Ang pilipino daw ay merong kakaibang kultura, kung tayo ay ikukumpara sa ating mga karatig na bansa. Maliban pa sa pagiging mabubuting loob nating mga pilipino sinasabi rin na ang mga pilipino ay merong isang malalim na pagsasamahan na tinatawag na “Pahiwatig”. Ito daw ang isa sa pinakamalalim at ang pinakapuso ng ating kultura.

Merong isang magtatay na nagkwekwentuhan nang biglang naalala ng ama na meron siyang nakalimutan sa 2nd floor nila kaya inutusan niya ang anak niya na kunin ito, sabi nya “Anak, kunin mo nga yung ano sa ilalim ng kwan sa itaas noong kwan” Umakyat ang anak at bumabang dala-dala ang ano na nasa ilalim ng kwan sa itaas noong kwan na pina-ano ng kanyang ama sa kanya. Walang nagsabi kung ano yung ano at kung ano yung kwan, ngunit nagkaintindihan silang dalawa. Subukan mong tanungin ang isang pilipino “kumain ka na ba?” At sasagot sya ng “sige lang, busog pa ko eh.” Tinatanongmo lang naman siya kung nakakain na siya ngunit iba ang sinasagot niya. Ganoon din naman tanongin mo siya ng “saan ka pupunta?” at sasagot siya ng “diyan lang.” Nakakatuwa kung isipin ngunit ganito talaga tayong mga pilipino kung magusap parang “short cut” Hindi pa man tinatanong ang isang bagay sinasagot na natin ito. :)

Sinasabi nila habang tumatagal daw ang isang relasyon ng dalawang magkasintahan mas lalo nilang nakikilala ang isa’t isa. Nakakatuwang isipin na ang mga pilipino bagaman hindi man nila kilala ang bawat isa ay meron nang nabuong malalim na relasyon. Kaya sumasagot tayo ng “sige lang, busog pa ko eh.” Ay dahil alam natin na ang ibig sabihin ng salitang “Kumain ka na ba?” ay hindi lamang payak na salitang nangangahulugang “kumain ka na ba?” kung ikaw ay tunay na pilipino alam mo na ang ibig sabihin ng salitang ito ay “kumain ka na ba? Tara kain ka oh.” at alam din natin na ang ibig sabihin ng salitang “sige lang busog pa ako eh.” Ay nangangahulugang “isa pang yaya pre, onti na lang kakain din ako.” Hehehe.Katangahang maituturing para tayong gumaganap sa isang pelikula kung saan merong mga script na dapat basahin. Ngunit ito talaga ang kultura natin hindi tayo nakikinig sa salita nakikinig tayo sa nilalaman ng salita. Ganun din naman kung inyong mapapansin ang salitang “tara kain tayo!”alam natin na ang ibig sabihin nito ay “gusto sana talaga kitang pakainin kaso sakto lang samin to eh.” Hehehe Ito ang pamamaraan ng pilipinokung paanong sasabihin ang isang salita na hindi nakasasakit sa kapwa. Ganito tayo kalapit sa isa’t isa na kahit na ngayon palang tayo nagkakilala kwinento mo na agad yung buhay ng mga anak mo at yung mga apo mo. Hehehe Nakakatuwa tayong mga pilipino. May lalim ang pinagsamahan, kaya naman kahit na parang walang sinasabi ang totoo marami tayong natututunan, Kaya naman sa susunod pag nakipag-ano ka sa isang kwan at narinig mo ang mga kwan na to maiintindihan mo na kaya pala ganito kasi kwan kaming mga ano. :) hehehe

Ortigas Station, Ortigas... Station?

“Ortigas Station, Ortigas... Station?”

Ortigas nga ba? Totoo nyan hindi ko alam eh. Hehehe. Ang alam ko lang ay ang lugar kung saan ko gustong pumunta, MegaMall. Basta alam ko punta ka ng trinoma, sakay ka ng MRT papuntang... Ortigas... Ortigas nga ba? O Katipunan? O Magallanes? Sino ba yun? Saan ba yun? Aba! Malay ko!? Hahaha. Basta dyan lang yun. Di naman siguro ako maliligaw baka nga lang lumampas ako, magkulang o maloko? Pero makakarating din ako dun. Hirap ng buhay pag wala kang alam tungkol sa mga bagay na yan, no?

Minsan ganyan din sa buhay ng tao. Di mo alam magkano pamasahe; di mo alam saan ka dadalhin ng tren ng buhay mo, pero isa lang sigurado ko dadating at dadating ka dun. Yun ang nagbibigay pagasa sa mga taong inaantok na sa byahe ng buhay, sa mga taong nababagot na sa kakahintay, sa mga taong naligaw na at nagkulang. Mahirap man ang byahe pinipilit nating makarating. Kaya naman pala maraming tao sa MegaMall eh. Katabi ba naman ang Rustan’s at Shangrilla. Mabasa ka man ng ulan, mainitan man ng araw pipilitin mong makababa sa ortigas station, katipunan o Magallanes man yan para marating ang hinahanap mo.

Hindi hadlang ang tren ni o ang daanan, Hindi hadlang ang boses na sumisigaw ng “Ortigas Station!” Ang hadlang sa buhay natin ay hindi ang ibang tao. Ang hadlang natin sa ating paglalakbay ay ang takot na namamayani sa tuwing tayo ay gagawa o pupunta sa isang bagong lugar. Ito ang mga taong naligaw, nadudugas o namumuhi dahil hindi nila nakita na sa kabila ng malubak na riles at mabahong katabi merong MegaMall, Rustan’s at Shangrilla na naghihintay sa huli.

Bakit ba laging traffic sa Monumento?

“Bakit ba laging traffic sa Monumento?”

Isa ang Monumento sa pinaka sikat na lugar dito sa kamaynilaan. Marahil dahil sa ito ay isang lugar kung saan lahat ng sasakyan mula sa iba’t ibang lugar ay nagkikita: merong galing NLEX (North Luzon Expressway), may galing Valenzuela, may galing MCU, may galing ng Sta. Cruz sa Quiapo at meron din namang galing Caloocan. Na nagiging dahilan ng matinding Traffic doon. Kung ipapaliwanag ko siguro ang Monumento sa iisang salita, ang gagamitin kong salita ay ang salitang Traffic.

Ang buhay natin ay parang Monumento. Maaaring meron tayong sari-sariling paniniwala, pananaw o paninindigan, ngunit sa huli magkikita-kita din tayo sa Monumento. Hindi mahalaga kung pangit ka omaganda ang mahalaga ay nasa Monumento ka kasama ng iba. Ito ang buhay, maraming kabalintunaan, maraming bagay na hindi kaaya-aya ngunit ito ay parte ng katotohanan. Ito ang dahilan kung bakit Traffic sa Monumento, ito ang dahilan kung bakit maingay at magulo ang buhay ng tao.

Puwede namang mag LRT ha!? Bakit dadaan ka pa ng Monumento? Puwede namang mag-C5 ha!? Bakit kailangan pang dumaan ng Monumento? Ito ay sa kadahilanang dito umiikot ang buhay ng tao. Hindi mo malalaman ang katotohanan kung hindi ka pa nagkakamali, hindi mo malalaman ang katahimikan kung hindi mo pa naranasan ang kaingayan, hindi mo masasabi na maganda ang isang bagay hangat hindi ka pa nakakakita ng pangit, hindi kamakakarating ng Gen. T. kung hindi ka dumaan ng Monumento. Ang Monumento ayhindei Monumento pag nawala ang ingay ng mga sasakyan, ang baho ng usok, ang dumi ng alikabok at ang mga taong nagsisiksikan dito. Ang buhay ay hindi buhay kung walang dalamhati, pagdudusa, pagkakamali at iba pa... Traffic sa Monumento. Iyan ang totoo.

Sinta

“Sinta”

Ang Buhay kong itoý iaalay lang sayo,
Ang pagmamahal kong itoý para lamang sayo,
Ikaw ang dahilan sa pag-inog ng aking mundo,
Umaraw man o bumagyo ikaw parin ang mamahalin ko.

Simula sa aking paggising ikaw ang nasa isip ko,
Hangang sa aking pagtulog ikaw parin inaalala ko,
Sa iyong ligaya at saya akoý nakikiisa,
Oh! Ikaw na nga ang hinahanap ng puso kong nahihimlay.

Ngunit bakit tila ata pagmamahal moý di ko madama,
Ikaw baý galit sa akin o meron akong nagawang masama?
Akoý nagising sa katotohanan mahirap magmahal ng taong di kakilala,
Mahirap palang magmahal ng taong sa panaginip lamang nakikita.

Kuwentuhan tayo?

“Kuwentuhan tayo?”

Àng buhay ng tao ay punong-puno ng kuwento, minsan Masaya, minsan malungkot. Ngunit ano pa man ang kuwento natin, ang importante ay kung ano ang nagawa nito sa atin. Sa bawat segundong lumilipas, kasabay ng paginog ng mundo, merong mga kuwentong nabubuo. Kuwento na maaaring hindi maganda o hindi pansin ngunit ang mahalaga ang kuwentong ito ay naging parte ng buhay natin.

Ito ang aking kuwento. Ito ang iyong kuwento. Ito ang ating kuwento. Pagnilayang mabuti ang bawat segundong lumilipas at masasabi mong merong kuwentong nagaganap sa bawat sulok ng mundo. Maaaring habang nagsusulat ako, natutulog naman ang iba. Maaaring habang nagaaral ako, merong isang batang masagasaan. Iba-iba man ang kuwento natin, mananatili parin ang katotohanan na nangyari ang lahat ng kuwentong ito kasabay ng kuwento ng lahat ng tao. Maaari rin namang pagkatapos mo basahin ang artikulo kong ito; Matapos din ang buhay ng ilang naghihingalo; matapos na din ang pagpatay ng isang mamamatay tao; matapos na din ang giyera sa Iraq; matapos na din ang huweteng sa kanto; matapos na din ang session ng mga lango sa droga; matapos na din ang relasyon ng isang magkasintahan? Ano man ang mangyari pagkatapos ng article kong ito, ang kuwento nila at kuwento ko ay nagtapos sa oras ding iyon. Yan lang ang kuwento ko, ikaw anong masasabi mo? Kuwentuhan tayo?

Ano kayang magandang isulat...

“Ano kaya magandang isulat?”

Paano ba magsulat? Meron bang mga paraan para mapaganda ang iyong pagsulat? Bilang isang Journalism student kasama sa buhay namin ang pagsulat at pagsulat. Pagsulat tungkol sa Makati, tungkol sa presidente, sa mahihirap, sa kawalan ng tubig, sa mga tulay na sira, sa mga taong sira, sa mga tubong sinisira, sa mga taong sumisira... hahaha Pagsulat tungkol sa pagsulat? Haaaay, dami-dami naman kasi bakit ba kailangan pang isulat yan? Alam ko na kasi kami ang gumagawa ng kasaysayan bawat kahapon kasing lumipas ay nagiging parte ng kasaysayan. Pero alam nyo ba minsan ang mapaglarong isipan ng mga manunulat ay nauubusan din ng laman? Hahaha

Sa sobrang dami naming nasusulat na artikulo minsan paulit-ulit na lang ang aming naisusulat, pero hindi pwedeng mangyari to! kailangan ng bago! Yung patok! Kaya minsan di ko maiwasan na wag na lang magsulat hahaha. Dahil para sa akin ang pagsusulat ay isang sining, at ang pagsusulat ng wala lang ay parang dagok sa aking dignidad bilang isang manunulat. Meron pa, meron pa yan. Ganyan ang pagiisip ng isang manunulat, para kang tumingin sa isang larawan ngunit hindi tinignan ang larawan. Tumingin ka sa isang puno. Sa umpisa puno lang ang iyong makikita, mamaya ang dahon nitong onti-onting nalalagas na sumasayaw sa hangin kasabay ng mga ibong nagaawitan, mamaya-maya pa at meron ka nang makikitang magsingirog na nagsusumpaan ng kanilang pagmamahalan, maya-maya pa at panahon na ng giyera sumasabog ang kapaligiran kasabay ang mga panaghoy at sigawan, maya-maya at ang puno ay matanda na sa paligid nito ay naggagandahang mga bulaklak kung saan ang mga bata ay nagkukulitan, sa sanga ng punong ito iyong makikita ang isang swing na ginagamit ng mga bata kanina na ngayon ay matanda na. Lumipas ang ilan pang sandali at ang puno ay patay na. Napakagandang pagmasdan punong naging parte ng nakaraan ngayon ay nakatayo parin sa gitna ng karamihan...

Ano nga kaya ang magandang isulat? Minsan sa sobrang lito ko napapagsama-sama ko na silang lahat si lapu-lapu kalaban ni spider man samantalang si magellan kasama ni luffy -One Piece- na lumulusob sa chocolate factory habang si red riding hood ay namimitas ng bulaklak na chocolate? na kinain bigla ni L –Death Note- at sinapak si Ichigo –Bleach- kasi akala nya si Kira –Death Note- habang nagulat naman si alice –alice in wonderland- dahil sa Hogwarts sya napunta. Hahaha Ano? Nakuha mo na ba?... Anong ano? Eh syempre yung pagsulat! Hindi parin ganto kasi yan. Ang pagsusulat para sa akin –Oh! Tama na react! Mga reaction nito eh no? Makinig! di mo to matututunan sa libro.- ay walang espesyal pamamaraan –walang secret- dahil ang pagsusulat ay ang paglagay ng iyong buong puso sa pinakadulo ng iyong daliri, at hayaan mong ang dugong dumadaloy sa iyo at ang tinta na dumadaloy sa ballpen mo o sa iyong pluma ay maging isa. Ito ang pagsulat ang paglagay ng iyong puso sa kapirasong papel na mabibili sa kanto o sa pinilas mong papel ng katabi mo. Iyan ang estilo ng pagsusulat na kahit ni sino hindi matututunan sa libro. :)