“Ano kasi kwan”
Ang pilipino daw ay merong kakaibang kultura, kung tayo ay ikukumpara sa ating mga karatig na bansa. Maliban pa sa pagiging mabubuting loob nating mga pilipino sinasabi rin na ang mga pilipino ay merong isang malalim na pagsasamahan na tinatawag na “Pahiwatig”. Ito daw ang isa sa pinakamalalim at ang pinakapuso ng ating kultura.
Merong isang magtatay na nagkwekwentuhan nang biglang naalala ng ama na meron siyang nakalimutan sa 2nd floor nila kaya inutusan niya ang anak niya na kunin ito, sabi nya “Anak, kunin mo nga yung ano sa ilalim ng kwan sa itaas noong kwan” Umakyat ang anak at bumabang dala-dala ang ano na nasa ilalim ng kwan sa itaas noong kwan na pina-ano ng kanyang ama sa kanya. Walang nagsabi kung ano yung ano at kung ano yung kwan, ngunit nagkaintindihan silang dalawa. Subukan mong tanungin ang isang pilipino “kumain ka na ba?” At sasagot sya ng “sige lang, busog pa ko eh.” Tinatanongmo lang naman siya kung nakakain na siya ngunit iba ang sinasagot niya. Ganoon din naman tanongin mo siya ng “saan ka pupunta?” at sasagot siya ng “diyan lang.” Nakakatuwa kung isipin ngunit ganito talaga tayong mga pilipino kung magusap parang “short cut” Hindi pa man tinatanong ang isang bagay sinasagot na natin ito. :)
Sinasabi nila habang tumatagal daw ang isang relasyon ng dalawang magkasintahan mas lalo nilang nakikilala ang isa’t isa. Nakakatuwang isipin na ang mga pilipino bagaman hindi man nila kilala ang bawat isa ay meron nang nabuong malalim na relasyon. Kaya sumasagot tayo ng “sige lang, busog pa ko eh.” Ay dahil alam natin na ang ibig sabihin ng salitang “Kumain ka na ba?” ay hindi lamang payak na salitang nangangahulugang “kumain ka na ba?” kung ikaw ay tunay na pilipino alam mo na ang ibig sabihin ng salitang ito ay “kumain ka na ba? Tara kain ka oh.” at alam din natin na ang ibig sabihin ng salitang “sige lang busog pa ako eh.” Ay nangangahulugang “isa pang yaya pre, onti na lang kakain din ako.” Hehehe.Katangahang maituturing para tayong gumaganap sa isang pelikula kung saan merong mga script na dapat basahin. Ngunit ito talaga ang kultura natin hindi tayo nakikinig sa salita nakikinig tayo sa nilalaman ng salita. Ganun din naman kung inyong mapapansin ang salitang “tara kain tayo!”alam natin na ang ibig sabihin nito ay “gusto sana talaga kitang pakainin kaso sakto lang samin to eh.” Hehehe Ito ang pamamaraan ng pilipinokung paanong sasabihin ang isang salita na hindi nakasasakit sa kapwa. Ganito tayo kalapit sa isa’t isa na kahit na ngayon palang tayo nagkakilala kwinento mo na agad yung buhay ng mga anak mo at yung mga apo mo. Hehehe Nakakatuwa tayong mga pilipino. May lalim ang pinagsamahan, kaya naman kahit na parang walang sinasabi ang totoo marami tayong natututunan, Kaya naman sa susunod pag nakipag-ano ka sa isang kwan at narinig mo ang mga kwan na to maiintindihan mo na kaya pala ganito kasi kwan kaming mga ano. :) hehehe
Sunday, July 25, 2010
Ortigas Station, Ortigas... Station?
“Ortigas Station, Ortigas... Station?”
Ortigas nga ba? Totoo nyan hindi ko alam eh. Hehehe. Ang alam ko lang ay ang lugar kung saan ko gustong pumunta, MegaMall. Basta alam ko punta ka ng trinoma, sakay ka ng MRT papuntang... Ortigas... Ortigas nga ba? O Katipunan? O Magallanes? Sino ba yun? Saan ba yun? Aba! Malay ko!? Hahaha. Basta dyan lang yun. Di naman siguro ako maliligaw baka nga lang lumampas ako, magkulang o maloko? Pero makakarating din ako dun. Hirap ng buhay pag wala kang alam tungkol sa mga bagay na yan, no?
Minsan ganyan din sa buhay ng tao. Di mo alam magkano pamasahe; di mo alam saan ka dadalhin ng tren ng buhay mo, pero isa lang sigurado ko dadating at dadating ka dun. Yun ang nagbibigay pagasa sa mga taong inaantok na sa byahe ng buhay, sa mga taong nababagot na sa kakahintay, sa mga taong naligaw na at nagkulang. Mahirap man ang byahe pinipilit nating makarating. Kaya naman pala maraming tao sa MegaMall eh. Katabi ba naman ang Rustan’s at Shangrilla. Mabasa ka man ng ulan, mainitan man ng araw pipilitin mong makababa sa ortigas station, katipunan o Magallanes man yan para marating ang hinahanap mo.
Hindi hadlang ang tren ni o ang daanan, Hindi hadlang ang boses na sumisigaw ng “Ortigas Station!” Ang hadlang sa buhay natin ay hindi ang ibang tao. Ang hadlang natin sa ating paglalakbay ay ang takot na namamayani sa tuwing tayo ay gagawa o pupunta sa isang bagong lugar. Ito ang mga taong naligaw, nadudugas o namumuhi dahil hindi nila nakita na sa kabila ng malubak na riles at mabahong katabi merong MegaMall, Rustan’s at Shangrilla na naghihintay sa huli.
Ortigas nga ba? Totoo nyan hindi ko alam eh. Hehehe. Ang alam ko lang ay ang lugar kung saan ko gustong pumunta, MegaMall. Basta alam ko punta ka ng trinoma, sakay ka ng MRT papuntang... Ortigas... Ortigas nga ba? O Katipunan? O Magallanes? Sino ba yun? Saan ba yun? Aba! Malay ko!? Hahaha. Basta dyan lang yun. Di naman siguro ako maliligaw baka nga lang lumampas ako, magkulang o maloko? Pero makakarating din ako dun. Hirap ng buhay pag wala kang alam tungkol sa mga bagay na yan, no?
Minsan ganyan din sa buhay ng tao. Di mo alam magkano pamasahe; di mo alam saan ka dadalhin ng tren ng buhay mo, pero isa lang sigurado ko dadating at dadating ka dun. Yun ang nagbibigay pagasa sa mga taong inaantok na sa byahe ng buhay, sa mga taong nababagot na sa kakahintay, sa mga taong naligaw na at nagkulang. Mahirap man ang byahe pinipilit nating makarating. Kaya naman pala maraming tao sa MegaMall eh. Katabi ba naman ang Rustan’s at Shangrilla. Mabasa ka man ng ulan, mainitan man ng araw pipilitin mong makababa sa ortigas station, katipunan o Magallanes man yan para marating ang hinahanap mo.
Hindi hadlang ang tren ni o ang daanan, Hindi hadlang ang boses na sumisigaw ng “Ortigas Station!” Ang hadlang sa buhay natin ay hindi ang ibang tao. Ang hadlang natin sa ating paglalakbay ay ang takot na namamayani sa tuwing tayo ay gagawa o pupunta sa isang bagong lugar. Ito ang mga taong naligaw, nadudugas o namumuhi dahil hindi nila nakita na sa kabila ng malubak na riles at mabahong katabi merong MegaMall, Rustan’s at Shangrilla na naghihintay sa huli.
Bakit ba laging traffic sa Monumento?
“Bakit ba laging traffic sa Monumento?”
Isa ang Monumento sa pinaka sikat na lugar dito sa kamaynilaan. Marahil dahil sa ito ay isang lugar kung saan lahat ng sasakyan mula sa iba’t ibang lugar ay nagkikita: merong galing NLEX (North Luzon Expressway), may galing Valenzuela, may galing MCU, may galing ng Sta. Cruz sa Quiapo at meron din namang galing Caloocan. Na nagiging dahilan ng matinding Traffic doon. Kung ipapaliwanag ko siguro ang Monumento sa iisang salita, ang gagamitin kong salita ay ang salitang Traffic.
Ang buhay natin ay parang Monumento. Maaaring meron tayong sari-sariling paniniwala, pananaw o paninindigan, ngunit sa huli magkikita-kita din tayo sa Monumento. Hindi mahalaga kung pangit ka omaganda ang mahalaga ay nasa Monumento ka kasama ng iba. Ito ang buhay, maraming kabalintunaan, maraming bagay na hindi kaaya-aya ngunit ito ay parte ng katotohanan. Ito ang dahilan kung bakit Traffic sa Monumento, ito ang dahilan kung bakit maingay at magulo ang buhay ng tao.
Puwede namang mag LRT ha!? Bakit dadaan ka pa ng Monumento? Puwede namang mag-C5 ha!? Bakit kailangan pang dumaan ng Monumento? Ito ay sa kadahilanang dito umiikot ang buhay ng tao. Hindi mo malalaman ang katotohanan kung hindi ka pa nagkakamali, hindi mo malalaman ang katahimikan kung hindi mo pa naranasan ang kaingayan, hindi mo masasabi na maganda ang isang bagay hangat hindi ka pa nakakakita ng pangit, hindi kamakakarating ng Gen. T. kung hindi ka dumaan ng Monumento. Ang Monumento ayhindei Monumento pag nawala ang ingay ng mga sasakyan, ang baho ng usok, ang dumi ng alikabok at ang mga taong nagsisiksikan dito. Ang buhay ay hindi buhay kung walang dalamhati, pagdudusa, pagkakamali at iba pa... Traffic sa Monumento. Iyan ang totoo.
Isa ang Monumento sa pinaka sikat na lugar dito sa kamaynilaan. Marahil dahil sa ito ay isang lugar kung saan lahat ng sasakyan mula sa iba’t ibang lugar ay nagkikita: merong galing NLEX (North Luzon Expressway), may galing Valenzuela, may galing MCU, may galing ng Sta. Cruz sa Quiapo at meron din namang galing Caloocan. Na nagiging dahilan ng matinding Traffic doon. Kung ipapaliwanag ko siguro ang Monumento sa iisang salita, ang gagamitin kong salita ay ang salitang Traffic.
Ang buhay natin ay parang Monumento. Maaaring meron tayong sari-sariling paniniwala, pananaw o paninindigan, ngunit sa huli magkikita-kita din tayo sa Monumento. Hindi mahalaga kung pangit ka omaganda ang mahalaga ay nasa Monumento ka kasama ng iba. Ito ang buhay, maraming kabalintunaan, maraming bagay na hindi kaaya-aya ngunit ito ay parte ng katotohanan. Ito ang dahilan kung bakit Traffic sa Monumento, ito ang dahilan kung bakit maingay at magulo ang buhay ng tao.
Puwede namang mag LRT ha!? Bakit dadaan ka pa ng Monumento? Puwede namang mag-C5 ha!? Bakit kailangan pang dumaan ng Monumento? Ito ay sa kadahilanang dito umiikot ang buhay ng tao. Hindi mo malalaman ang katotohanan kung hindi ka pa nagkakamali, hindi mo malalaman ang katahimikan kung hindi mo pa naranasan ang kaingayan, hindi mo masasabi na maganda ang isang bagay hangat hindi ka pa nakakakita ng pangit, hindi kamakakarating ng Gen. T. kung hindi ka dumaan ng Monumento. Ang Monumento ayhindei Monumento pag nawala ang ingay ng mga sasakyan, ang baho ng usok, ang dumi ng alikabok at ang mga taong nagsisiksikan dito. Ang buhay ay hindi buhay kung walang dalamhati, pagdudusa, pagkakamali at iba pa... Traffic sa Monumento. Iyan ang totoo.
Sinta
“Sinta”
Ang Buhay kong itoý iaalay lang sayo,
Ang pagmamahal kong itoý para lamang sayo,
Ikaw ang dahilan sa pag-inog ng aking mundo,
Umaraw man o bumagyo ikaw parin ang mamahalin ko.
Simula sa aking paggising ikaw ang nasa isip ko,
Hangang sa aking pagtulog ikaw parin inaalala ko,
Sa iyong ligaya at saya akoý nakikiisa,
Oh! Ikaw na nga ang hinahanap ng puso kong nahihimlay.
Ngunit bakit tila ata pagmamahal moý di ko madama,
Ikaw baý galit sa akin o meron akong nagawang masama?
Akoý nagising sa katotohanan mahirap magmahal ng taong di kakilala,
Mahirap palang magmahal ng taong sa panaginip lamang nakikita.
Ang Buhay kong itoý iaalay lang sayo,
Ang pagmamahal kong itoý para lamang sayo,
Ikaw ang dahilan sa pag-inog ng aking mundo,
Umaraw man o bumagyo ikaw parin ang mamahalin ko.
Simula sa aking paggising ikaw ang nasa isip ko,
Hangang sa aking pagtulog ikaw parin inaalala ko,
Sa iyong ligaya at saya akoý nakikiisa,
Oh! Ikaw na nga ang hinahanap ng puso kong nahihimlay.
Ngunit bakit tila ata pagmamahal moý di ko madama,
Ikaw baý galit sa akin o meron akong nagawang masama?
Akoý nagising sa katotohanan mahirap magmahal ng taong di kakilala,
Mahirap palang magmahal ng taong sa panaginip lamang nakikita.
Kuwentuhan tayo?
“Kuwentuhan tayo?”
Àng buhay ng tao ay punong-puno ng kuwento, minsan Masaya, minsan malungkot. Ngunit ano pa man ang kuwento natin, ang importante ay kung ano ang nagawa nito sa atin. Sa bawat segundong lumilipas, kasabay ng paginog ng mundo, merong mga kuwentong nabubuo. Kuwento na maaaring hindi maganda o hindi pansin ngunit ang mahalaga ang kuwentong ito ay naging parte ng buhay natin.
Ito ang aking kuwento. Ito ang iyong kuwento. Ito ang ating kuwento. Pagnilayang mabuti ang bawat segundong lumilipas at masasabi mong merong kuwentong nagaganap sa bawat sulok ng mundo. Maaaring habang nagsusulat ako, natutulog naman ang iba. Maaaring habang nagaaral ako, merong isang batang masagasaan. Iba-iba man ang kuwento natin, mananatili parin ang katotohanan na nangyari ang lahat ng kuwentong ito kasabay ng kuwento ng lahat ng tao. Maaari rin namang pagkatapos mo basahin ang artikulo kong ito; Matapos din ang buhay ng ilang naghihingalo; matapos na din ang pagpatay ng isang mamamatay tao; matapos na din ang giyera sa Iraq; matapos na din ang huweteng sa kanto; matapos na din ang session ng mga lango sa droga; matapos na din ang relasyon ng isang magkasintahan? Ano man ang mangyari pagkatapos ng article kong ito, ang kuwento nila at kuwento ko ay nagtapos sa oras ding iyon. Yan lang ang kuwento ko, ikaw anong masasabi mo? Kuwentuhan tayo?
Àng buhay ng tao ay punong-puno ng kuwento, minsan Masaya, minsan malungkot. Ngunit ano pa man ang kuwento natin, ang importante ay kung ano ang nagawa nito sa atin. Sa bawat segundong lumilipas, kasabay ng paginog ng mundo, merong mga kuwentong nabubuo. Kuwento na maaaring hindi maganda o hindi pansin ngunit ang mahalaga ang kuwentong ito ay naging parte ng buhay natin.
Ito ang aking kuwento. Ito ang iyong kuwento. Ito ang ating kuwento. Pagnilayang mabuti ang bawat segundong lumilipas at masasabi mong merong kuwentong nagaganap sa bawat sulok ng mundo. Maaaring habang nagsusulat ako, natutulog naman ang iba. Maaaring habang nagaaral ako, merong isang batang masagasaan. Iba-iba man ang kuwento natin, mananatili parin ang katotohanan na nangyari ang lahat ng kuwentong ito kasabay ng kuwento ng lahat ng tao. Maaari rin namang pagkatapos mo basahin ang artikulo kong ito; Matapos din ang buhay ng ilang naghihingalo; matapos na din ang pagpatay ng isang mamamatay tao; matapos na din ang giyera sa Iraq; matapos na din ang huweteng sa kanto; matapos na din ang session ng mga lango sa droga; matapos na din ang relasyon ng isang magkasintahan? Ano man ang mangyari pagkatapos ng article kong ito, ang kuwento nila at kuwento ko ay nagtapos sa oras ding iyon. Yan lang ang kuwento ko, ikaw anong masasabi mo? Kuwentuhan tayo?
Ano kayang magandang isulat...
“Ano kaya magandang isulat?”
Paano ba magsulat? Meron bang mga paraan para mapaganda ang iyong pagsulat? Bilang isang Journalism student kasama sa buhay namin ang pagsulat at pagsulat. Pagsulat tungkol sa Makati, tungkol sa presidente, sa mahihirap, sa kawalan ng tubig, sa mga tulay na sira, sa mga taong sira, sa mga tubong sinisira, sa mga taong sumisira... hahaha Pagsulat tungkol sa pagsulat? Haaaay, dami-dami naman kasi bakit ba kailangan pang isulat yan? Alam ko na kasi kami ang gumagawa ng kasaysayan bawat kahapon kasing lumipas ay nagiging parte ng kasaysayan. Pero alam nyo ba minsan ang mapaglarong isipan ng mga manunulat ay nauubusan din ng laman? Hahaha
Sa sobrang dami naming nasusulat na artikulo minsan paulit-ulit na lang ang aming naisusulat, pero hindi pwedeng mangyari to! kailangan ng bago! Yung patok! Kaya minsan di ko maiwasan na wag na lang magsulat hahaha. Dahil para sa akin ang pagsusulat ay isang sining, at ang pagsusulat ng wala lang ay parang dagok sa aking dignidad bilang isang manunulat. Meron pa, meron pa yan. Ganyan ang pagiisip ng isang manunulat, para kang tumingin sa isang larawan ngunit hindi tinignan ang larawan. Tumingin ka sa isang puno. Sa umpisa puno lang ang iyong makikita, mamaya ang dahon nitong onti-onting nalalagas na sumasayaw sa hangin kasabay ng mga ibong nagaawitan, mamaya-maya pa at meron ka nang makikitang magsingirog na nagsusumpaan ng kanilang pagmamahalan, maya-maya pa at panahon na ng giyera sumasabog ang kapaligiran kasabay ang mga panaghoy at sigawan, maya-maya at ang puno ay matanda na sa paligid nito ay naggagandahang mga bulaklak kung saan ang mga bata ay nagkukulitan, sa sanga ng punong ito iyong makikita ang isang swing na ginagamit ng mga bata kanina na ngayon ay matanda na. Lumipas ang ilan pang sandali at ang puno ay patay na. Napakagandang pagmasdan punong naging parte ng nakaraan ngayon ay nakatayo parin sa gitna ng karamihan...
Ano nga kaya ang magandang isulat? Minsan sa sobrang lito ko napapagsama-sama ko na silang lahat si lapu-lapu kalaban ni spider man samantalang si magellan kasama ni luffy -One Piece- na lumulusob sa chocolate factory habang si red riding hood ay namimitas ng bulaklak na chocolate? na kinain bigla ni L –Death Note- at sinapak si Ichigo –Bleach- kasi akala nya si Kira –Death Note- habang nagulat naman si alice –alice in wonderland- dahil sa Hogwarts sya napunta. Hahaha Ano? Nakuha mo na ba?... Anong ano? Eh syempre yung pagsulat! Hindi parin ganto kasi yan. Ang pagsusulat para sa akin –Oh! Tama na react! Mga reaction nito eh no? Makinig! di mo to matututunan sa libro.- ay walang espesyal pamamaraan –walang secret- dahil ang pagsusulat ay ang paglagay ng iyong buong puso sa pinakadulo ng iyong daliri, at hayaan mong ang dugong dumadaloy sa iyo at ang tinta na dumadaloy sa ballpen mo o sa iyong pluma ay maging isa. Ito ang pagsulat ang paglagay ng iyong puso sa kapirasong papel na mabibili sa kanto o sa pinilas mong papel ng katabi mo. Iyan ang estilo ng pagsusulat na kahit ni sino hindi matututunan sa libro. :)
Paano ba magsulat? Meron bang mga paraan para mapaganda ang iyong pagsulat? Bilang isang Journalism student kasama sa buhay namin ang pagsulat at pagsulat. Pagsulat tungkol sa Makati, tungkol sa presidente, sa mahihirap, sa kawalan ng tubig, sa mga tulay na sira, sa mga taong sira, sa mga tubong sinisira, sa mga taong sumisira... hahaha Pagsulat tungkol sa pagsulat? Haaaay, dami-dami naman kasi bakit ba kailangan pang isulat yan? Alam ko na kasi kami ang gumagawa ng kasaysayan bawat kahapon kasing lumipas ay nagiging parte ng kasaysayan. Pero alam nyo ba minsan ang mapaglarong isipan ng mga manunulat ay nauubusan din ng laman? Hahaha
Sa sobrang dami naming nasusulat na artikulo minsan paulit-ulit na lang ang aming naisusulat, pero hindi pwedeng mangyari to! kailangan ng bago! Yung patok! Kaya minsan di ko maiwasan na wag na lang magsulat hahaha. Dahil para sa akin ang pagsusulat ay isang sining, at ang pagsusulat ng wala lang ay parang dagok sa aking dignidad bilang isang manunulat. Meron pa, meron pa yan. Ganyan ang pagiisip ng isang manunulat, para kang tumingin sa isang larawan ngunit hindi tinignan ang larawan. Tumingin ka sa isang puno. Sa umpisa puno lang ang iyong makikita, mamaya ang dahon nitong onti-onting nalalagas na sumasayaw sa hangin kasabay ng mga ibong nagaawitan, mamaya-maya pa at meron ka nang makikitang magsingirog na nagsusumpaan ng kanilang pagmamahalan, maya-maya pa at panahon na ng giyera sumasabog ang kapaligiran kasabay ang mga panaghoy at sigawan, maya-maya at ang puno ay matanda na sa paligid nito ay naggagandahang mga bulaklak kung saan ang mga bata ay nagkukulitan, sa sanga ng punong ito iyong makikita ang isang swing na ginagamit ng mga bata kanina na ngayon ay matanda na. Lumipas ang ilan pang sandali at ang puno ay patay na. Napakagandang pagmasdan punong naging parte ng nakaraan ngayon ay nakatayo parin sa gitna ng karamihan...
Ano nga kaya ang magandang isulat? Minsan sa sobrang lito ko napapagsama-sama ko na silang lahat si lapu-lapu kalaban ni spider man samantalang si magellan kasama ni luffy -One Piece- na lumulusob sa chocolate factory habang si red riding hood ay namimitas ng bulaklak na chocolate? na kinain bigla ni L –Death Note- at sinapak si Ichigo –Bleach- kasi akala nya si Kira –Death Note- habang nagulat naman si alice –alice in wonderland- dahil sa Hogwarts sya napunta. Hahaha Ano? Nakuha mo na ba?... Anong ano? Eh syempre yung pagsulat! Hindi parin ganto kasi yan. Ang pagsusulat para sa akin –Oh! Tama na react! Mga reaction nito eh no? Makinig! di mo to matututunan sa libro.- ay walang espesyal pamamaraan –walang secret- dahil ang pagsusulat ay ang paglagay ng iyong buong puso sa pinakadulo ng iyong daliri, at hayaan mong ang dugong dumadaloy sa iyo at ang tinta na dumadaloy sa ballpen mo o sa iyong pluma ay maging isa. Ito ang pagsulat ang paglagay ng iyong puso sa kapirasong papel na mabibili sa kanto o sa pinilas mong papel ng katabi mo. Iyan ang estilo ng pagsusulat na kahit ni sino hindi matututunan sa libro. :)
Subscribe to:
Posts (Atom)